The last dance (Jong Buizegem - Hoje 30+ 88-63)

Het was lang geleden dat ik nog in een kerk was geweest. Bij communie’s en begrafenissen, meer kwam ik daar niet meer. Maar nu vulde de kerk zich langzaam met ouwe getrouwe Hombeekse Jeugdenaars. Raf en Maarten, Björn Buelens met zijn madam, Bart Rigauts met een pint in zijn hand, en als laatste kwam Maarten Leroy nog binnenvallen, vermoedelijk recht van de fuif afgekomen… Dit wilde niemand missen. Toen iedereen ingetogen op zijn kerkstoeltje zat, stond meneer pastoor recht en hij richtte zich tot zijn onderdanen: “Waarde parochianen, we zijn hier vandaag samen gekomen ter nagedachtenis van de heer Dirk Lauwaet. Een hoogst gewaardeerde ploegmaat, maar veel te vroeg van ons heen gegaan. Hosanna in den hoge.” Na deze inleiding kwam Luc naar het altaar, hij nam een ferme slok van de pastoor zijn wijn en hij nam het woord. Hij vertelde over hoe het allemaal was begonnen in Helchteren, over Houthalen en Leuven, en over hoe hij hem na dagenlange onderhandelingen en een serieuze financiële inspanning vanuit de club had kunnen binnenhalen bij Hoje. Hij ging terug naar zijn plaats, en na de homilie was het de beurt aan Eddy. Met zijn zakdoek veegde hij nog snel zijn tranen weg, hij herpakte zich en als een echte Balthasar Boma sprak hij het publiek toe: “Beste vrienden, als PDG van de Hoje basket-industrie wil ik graag een woordeke placeren. Dirk, copain, wat hebben we met u allemaal meegemaakt. Bommen, inside moves, meer bommen, strakke defence, nog meer bommen, loepzuivere shots, snelle drives -nu ja, in de beginjaren - en vooral… veel bommen, mijn gedacht. Matchen dat wij hebben gewonnen dankzij onze sterspeler. En roepen dat die gast kan, roepen! Die tinnitus neem ik er met plezier bij, we gaan zijn trademark missen. Ik dank u voor uw aandacht. Prosit senior, prosit corona, ad fundum!” Onder luid applaus verliet hij het spreekgestoelte. Na de hosties was het laatste woord - hoe kan het ook anders - aan Bart. “Elk zijnen dag. Ik denk nog vaak terug aan die laatste wedstrijd. Inhaalwedstrijd op Jong Buizegem maar dan eigenlijk thuis. Tegen de ploeg die al jaar en dag kampioen speelt en de beker wint, en die match echt nog moest winnen. Ik had de ploeg al wekenlang gewaarschuwd dat we absoluut niet mochten winnen. De degradatie en de fair play, dat waren onze doelen dit seizoen. Meespelen, dat mocht. Jong Buizegem wat laten zweten, dat zou zelfs plezant zijn. Maar in geval van een spannend einde wisten ze dat ik mezelf op het veld zou zetten. En we hebben ze laten zweten, die sukkels! Ik herinner me nog mijn fastbreak in het eerste kwart, subliem gedaan. We stonden bij de rust nog 2 punten voor! En die coach werd kwader en kwader, die begon luider en luider te roepen. Wat een geniale actie van mij ook om nog een time-out te vragen, konden we die coach nog wat horen roepen, haha. Na de rust hebben we hen dan de titel maar kado gedaan, kwestie van onze doelen voor dit seizoen te halen. En ik heb nog 2 driepunters binnengeknald. Bedankt voor uw aandacht!” En terwijl hij van het altaar wilde stappen, kwam Ken aangehold en hij fluisterde hem iets in het oor. Met zijn ogen draaiend keerde Bart op zijn stappen terug. “Just, het draaide hier om Dirk. Ja die heeft zijn seizoen en zijn carrière eigenlijk wel in stijl afgesloten. Een puike prestatie met een paar blocks en nog eens een goeie ouwe 15 punten waarvan 3 loepzuivere bommen en dito kreten, eentje meer dan ik, en dan Jerre, wie had dat nog gedacht. Zijn achillespezekes zullen weer afgezien hebben, maar het was het waard. Enfin, mateke, we gaan u missen. Doet da goed da roeien, en kom nog eens een pintje drinken volgend jaar he.” En onder de pompende beats van de Regi stroomde de kerk leeg, waarna iedereen nog een bonneke kreeg om iets te drinken in het clublokaal van roeiclub De Ijverige Roeiertjes Klub.