Arendonk - Hoje 30+ 78-57

Op een magische zondag offerde een magisch vijftal zich (en hun respectievelijke familiefeesten) op om de trip naar chakamakka, ik bedoel Arendonk, te maken. Na een tocht vol gevaar en ontberingen arriveerden Davy de Verschrikkelijke, Eenoog Ken, Bart de Barbaar, Jerre de Fantastische en Thomas de Weerzinwekkende te sporthal Okido, alwaar Eduardus Petrus en Marcus Aurelius al in de brandewijn gevlogen waren. In de krochten van de arena werden speciale pakken aangetrokken voor de veldslag. Hun opdracht was namelijk allerminst eenvoudig te noemen. Keizer Eduardus Petrus had hen immers opgedragen om het duizendkoppige leger te bevechten. De rest van de groep had bij het aanhoren van deze opdracht hun broek bevuild en ze hadden het nakende kerstfeest dankbaar gebruikt als excuus om de strijd voortijdig te staken. Eenmaal de beschermende pakken aangetrokken waren, begaf het vijftal zich in de arena. Onder het gejuich van een joelende menigte slachtten de helden enkele sabeltandtijgers af als opwarming, waarna een fluitsignaal weerklonk: het sein dat het duizendkoppige leger in aantocht was. Een huivering ging door de arena, maar niet door het lichaam van onze helden. Nee, vol adrenaline wachtte het vijftal de tegenstander op. Vol zelfvertrouwen liep het leger recht op het kransje helden af. Waar ze niet op gerekend hadden, was dat Thomas de Weerzinwekkende en Davy de Verschrikkelijke een magische boog hadden die 3 tegenstanders tegelijk van ver konden raken. De boog van Bart de Barbaar was niet zo goed afgesteld, maar zijn pijl week gelukkig af op een toevallig voorbijvliegend basketbalbord waardoor 3 tegenstanders geveld werden. Het ontredderde leger moest heel wat verliezen toestaan en leek zelfs even echt op een verlies af te stevenen, gelukkig vonden ze met de rust in zicht zelf ook de pijl en boog uit en hun dapperste strijder Legolas (een elf, snapt ge hem) werd er zeer succesvol in. Door zijn toedoen was de strijd halfweg weer in evenwicht. Er klonk wederom een fluitsignaal. Het sein om de gewonden te verzorgen en weer wat krachten op te doen. De tol bij de Hombeekse helden was al zeer hoog. Eenoog Ken deed zijn naam alle eer aan. En zoals je kan verwachten had het duizendkoppige leger zich kunnen hergroeperen en nog wat kunnen oefenen met hun pijl en boog, en dat wierp duidelijk zijn vruchten af. Van alle kanten verschenen elfjes die driepuntertjes scoorden en onze helden stonden erbij en keken ernaar. En toen het bijna niet meer erger kon, werd Bart de Barbaar met een stevige elleboogstoot geveld. Hij hield het niet uit van de pijn. En net toen hij zijn zwaard in zijn eigen hart wou steken, riepen zijn meegereisde muze Petra de Prachtige en zijn geliefde dochter Mega Merlindy in koor: “Neeeeeeeee! Niet doen!!!!” Die blijk van onvoorwaardelijke liefde gaf hem net genoeg kracht om recht te strompelen en vol te houden tot het einde van de veldslag. Na nog wat aanmodderen moesten de helden hun nederlaag toegeven: ze heisten de witte vlag en dropen af. Ondanks het duidelijke verlies werd het vijftal door de supporters geëerd als echte helden, en als kers op de taart kregen ze zowaar een diepe buiging van de grote keizer Eduardus Petrus de barmhartige.  Een eer die nog maar weinigen te beurt is gevallen, en een herinnering die ze voor altijd zullen koesteren.