Wat… een… drama!!! Vloekend beet Eddy van frustratie in zijn autostuur. Net nu hij nog eens een vrijdagavond op zwier kon na al die maanden, onder het mom van de begeleiding van een basketmatchke. Om 17u al was hij met Luc vertrokken om te gaan inpilsen. Maar wat bleek: er was geen cafetaria en zelfs geen café te vinden in de dichte of verre omgeving van de sporthal in Boom. De gedachte om onverdoofd het geklungel te moeten aanzien van zijn 30+ers, die al maanden geen bal hadden aangeraakt, deed hem al huiveren. Dat nooit!
‘Luc, ik heb een briljant idee, we rijden gewoon naar de cafetaria in Leest en zeggen dat we een auto-ongeluk hebben gehad.’
‘Maar Eddy, dat gelooft toch niemand. Gij rijdt nooit harder dan 70 en neemt geen bocht zonder drie keer in uw spiegels en over uw schouder te kijken.’
‘Dan zeggen we dat gij aan het rijden waart en dat het aan de Duvel is gebeurd, daar moet toch niemand van de ploeg passeren en kunnen ze het niet checken.’
Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het nuttigen van de eerste 33-ers werden de nodige berichtjes gestuurd en telefoontjes gepleegd, met een wat overdreven gekreun van Luc op de achtergrond.
‘Geregeld! Schol! Marianne, doe ze nog eens vol!’ Uitgelaten klonken onze helden op het geslaagde ‘cunning plan’ van de voorzitter.
‘Wel spijtig dat we nu niet kunnen genieten van wat randanimatie’ verzuchtte Eddy.
‘Wacht eens’, zei Luc, ‘ik heb een idee.’
Hij haalde zijn Huawei smartphone boven. ‘Met een beetje prutsen kunnen we die Chinese spionage-software die hier op staat in omgekeerde richting gebruiken. Geef dat nummer van de voorzitter van Echo eens.’
Enige demonstratie van Luc zijn IT skills later hadden ze verbinding. ‘Dat is precies Chinees’, zei Eddy, ‘Heb je wel de juiste nummer gebruikt?’
Toen hoorden ze het zware gezucht van coach Stijn die voor de tweede keer in zijn leven het wedstrijdblad moest invullen. ‘All right, we’re in!’.
Er klonken geluiden van driftig rennende voeten (vooral in één richting precies), wegbotsende ballen, veel gevloek en af en toe wat gejuich met een Chinees accent.
‘Zoals verwacht zijn ze aan het klungelen, gelukkig moeten we dat niet aanzien’ grijnsden ze vrolijk nippend van een volgende pint.
Daarna volgde af en toe een ‘Komaan! Goed gedaan Jerre! Sterk werk Stijn!’.
‘Mmm, ze zijn aan het terugvechten precies. Dat moet je die ouwe sjarels toch nageven, ze geven zich nooit gewonnen’ mijmerde Luc.
Het was precies rust want nu hoorden ze enkel coach Stijn klagen dat er geen cafetaria was en Eddy vervloeken omdat die er onderuit was gemuist.
‘Ha ha ha!’ bulderde Eddy, ‘Schitterend! Nog eentje Marianne!’
Even later klonken er weer basketgeluiden en ging het er precies hevig aan toe met veel geklop en weinig gefluit van de refs. Ze hoorden opnieuw vooral gejuich aan de Chinese kant.
‘Het is gespeeld’ zuchtte Eddy.
‘Mmm, nog even afwachten’ riposteerde Luc.
En inderdaad, daarna klonken er weer meer ‘Komaans!’ en nu vooral gevloek aan Chinese zijde.
‘Ze kunnen nog terugkomen!’
Nagelbijtend volgden onze helden de ontknoping.
‘Veel spannender zonder beeld. Maar waar is Peter Vandenbempt als je hem nodig hebt’ lachtte Luc.
Nog een paar keer werd er over en weer gerend, zonder resultaat precies, en toen klonk er finaal gejuich van Chinese zijde.
‘Jammer, maar ze hebben er voor gevochten. En t’is toch allemaal maar opwarming voor de wedstrijden voor de Schaal’ concludeerde Eddy.
‘Allez, nog een rondje voor iedereen Marianne!’.
Top-avond!
コメント