Bart zijn list was doorzichtig, maar gelukkig doorziet Eddy niet alles zo snel. Hij was dan ook zeer tevreden op woensdag dat hij niet moest bedelen om O’kes in den docs. Integendeel, hij was zeer tevreden om te lezen dat er 12 spelers beschikbaar waren op vrijdag voor de match tegen het Sportkaffee. Wat de dagen nadien volgde, klonk een beetje als het liedje van de 10 kleine negers. Alleen waren het 12 grote basketters, en eindigde het liedje gelukkig “al” bij 7. En met de 3 biggetjes (Eddy, Luc en Mark) erbij reden we uiteindelijk in de late namiddag toch met z’n tienen naar de stad van de goedheiligman (Conner Rousseau).
Na het nipte thuisverlies vorige week, konden we ons een eerste keer op verplaatsing meten met een ploeg van het hoogste niveau (van het vriendenverbond, maar dat zeg ik er meestal niet bij) die duidelijk dachten dat ze die nieuwkomertjes wel van het kastje naar de muur zouden spelen. Dat was dan buiten Jerre gerekend, die direct 2 punten scoorde en zo meteen de toon zette voor de eerste helft (voor de ploeg dan toch, zijn eigen hoogtepunt was bij deze achter de rug). Echt hoogstaand was de eerste helft niet, maar onze defence zat goed ineen en de sint-ni-kluizenaars geraakten er moeilijk doorheen. Doe daar nog een hoop vrijworpen van Dirk bij, een bom van Bart en een aantal knappe scores van Leendert en we stonden 1 punt voor bij de rust: 27-28. Tijdens de rust zeiden we nog “pas op, die mannen gaan een tandje bijsteken”. Heel slim doorzien van ons (we doorzien de dingen dan ook wat sneller dan Eddy), maar er ook iets tegen doen dat was andere koek. Enkel Leendert (weeral hij) kon 2 field goals maken, verder scoorden we enkel een handvol vrijworpen. Een kwart van 22-9 om onze oren en weg was de hoop. In het vierde kwart was onze kaars helemaal opgebrand, en ondanks enkele knappe passen van Cyrille, een berg rebounds van Ken en de inspirerende aanwezigheid van een zekere "Pieter" konden we geen vuist meer maken en de tegenploeg haalde de voet van het gaspedaal. 59-45 was het verdict. We kunnen besluiten dat het verdedigend goed liep vandaag, maar aanvallend konden we te weinig brengen. We zijn vooral fysiek ten onder gegaan, en met een Thomas, een Phille en een Geenske of 2 erbij had er misschien toch meer in gezeten. Hoewel dat achteraf altijd makkelijk praten is natuurlijk. Over achteraf gesproken, die achteraf begon deze keer al rond het uur dat we thuis nog maar aan de wedstrijd beginnen, en er was een cafetaria waar ze hapjes verkopen. Terwijl we ons nog maar aan het verlekkeren waren op die hapjes, werden er al twee schotels onder onze neus geduwd door de faire players van het Sportkaffee. Echt sportief van die gasten. Alsof de overwinning op het veld nog niet genoeg was, ontnamen ze ons op de koop toe alle hoop om dit seizoen de fair play prijs voor het eerst te winnen. Smeerlappen…
Comments