Hoje 30+ - B.O.T. Schilde 71-51

Donderdagavond, het was pas donderdagavond, 21u21 (tik de grond), toen Eddy vroeg naar de aanwezigheden voor de wedstrijd van die week. Had hij zichzelf vermand op woensdagavond en tegen zichzelf gezegd ‘nee, ik ga de jongens nog een kans geven om de docs uit zichzelf in te vullen’? Of zat hij nog aan de zee op woensdag? Of begon hij er toch stilaan gerust in te worden dat het allemaal wel in orde komt? Nee, dat laatste niet waarschijnlijk, maar de ware toedracht zullen we wellicht nooit te weten komen. Was hij dan vergeten dat ook Dirk al had afgezegd? Of had zijn vrouwtje hem geïntoxiceerd met tripelkes? Bovendien, toen op vrijdagochtend meneer Bourdeau zowel op school als op den basket zich (op een verrassend vrolijke toon) ziek meldde, bleef Eddy ijzig kalm. Alles komt goed jongens, mijmerde hij terwijl hij van op de stoel voor zijn huis naar de schoolgaande jeugd zwaaide. Een mijmering met enige voorspellende waarde, zou achteraf blijken. Want die avond op post, behalve de altijd-op-post-zijnde voorzitter: 7 flukse spelers, een half flukse coach, en zowaar 7 (u leest het goed) Hoje-supporters, variërend tussen 7 en 70 jaar. Dit kon niet meer misgaan. En zelfs toen de dit seizoen nog nooit mislukte A mislukte, gaf hij geen krimp. Met flukse aanvallen en een flukse verdediging gaf de ploeg hem geen reden tot zorgen of stress. Leendert verdeelde en heerste, Jerre deed zijn gewoonlijke movekes inside, en Ken was een brok energie. De tegenstander bleek net als wij een Jerommeke in de ploeg te hebben, maar Uwe zei dat het gewoon nen dikzak was en hij stak hem in zijn broekzak terwijl hij nonchalant een drieke binnen smeet. De 29-25 bij de rust was misschien niet helemaal geruststellend maar als er iets is wat we van coach Stijn hebben geleerd, is dat je beter 4 punten voor staat dan 4 punten achter. En als er iets is dat Bart van zijn voorganger heeft geleerd, is dat je als echte coach pas in de laatste minuut van de rust naar de bank gewaggeld komt (of was het een spurtje?). Er waren nochtans goeie tips uitgedeeld aan mekaar tijdens de rust en dat wierp duidelijk zijn vruchten af. Het derde kwart was echt onhojees: we scoorden plots heel vlot, ook Ken begon zich aanvallend te moeien, Davy was niet af te stoppen zoals altijd, en net toen het even stil werd in de zaal, weerklonk plots ‘Party down for Jason!!!’ uit de boxen van de Winketkaai. Het bekende basrifje mag u er zelf bijdenken. Davy schreeuwde de longen uit zijn lijf: “Jason, my brother this one’s for youououououou!!!!!” De oooooh-oh-oh-ooooooh weerklonk uit de monden van alle 7 supporters en vol adrenaline toverde Jason 2 driepunters op rij uit zijn hoed (de ene met wat meer bordje dan de andere) en met een mooie assist sloot hij een mooi kwart van 29 punten af. In het laatste kwart pakte Bert nog uit met enkele geniale assists en dito scores en voor de botte schilders het goed en wel beseften hadden ze de match met 20 punten verloren. 'Zoals ik wel had gedacht', begon Eddy weer te mijmeren, en hij begaf zich naar de toog terwijl Mark en Luk (of waren het Marc en Luc) de tafel en de ballen opruimden. See you next week op de training, guys.