Liefste achterkleinkind,
Je weet dat ik regelmatig een dagboek bijhoud zodat je mij wat beter kan leren kennen. Na mijn vorige avonturen “Mijn vrouw kan serieus zagen” en “Mijn kinderen komen nooit op bezoek” krijg je nu het relaas van toen ik een derby moest gaan fluiten in de Winketkaai. In wat ooit de bakermat was van het Mechelse basketbal, stond nu een degradatietopper in de 2e afdeling van het vriendenverbond op het menu. Ik had een zware week achter de rug en zou eens alles van mij affluiten tijdens die match. De Scheppers waren mooi op tijd aan het opwarmen maar bij de thuisploeg stonden 10 minuten voor tijd amper 3 spelers op te warmen. Enfin, toen de match bijna moest beginnen, waren ze net met z’n zevenen. Waarvan 4 overjaarse West-Vlamingen, 2 oude Antwerpenaren en een bejaarde Limburger: Hombeekse jeugd noemen ze dat dan. Ik heb niks tegen vreemdelingen hoor, maar ze moesten ze allemaal op een vliegtuig naar huis zetten. Jongens jongens, zo’n amateurs. Maar ik vond het wel tof dat ze aan de kerstman hadden gevraagd om de klok te doen. Mijn opworp was zoals altijd perfect. Dat is nu toevallig een van mijn specialiteiten. Ons Miranda zegt dat ook altijd: pa, zegt ze, zoals gij kunt opwerpen… ja zo kunt gij opwerpen he. Maar goed, er werd door die losers aan beide zijden wat over en weer gemist. De nr. 4 van Scheppers scoorde wel 3 driepunters op een rij, en nog lieten ze hem open staan. In mijn tijd gebeurde dat niet ze. Allez, 29-29 bij de rust. Ik maakte vroeger 29 punten per quarter! In het derde kwart lukt het die klojo’s van Hoje dan toch om op een of andere manier een 10-puntenkloof te maken. En plots dachten ze allemaal dat ze Michael Jordan waren. Die lange snijdt door het midden, krijgt een pass en dunkt de bal proper door de ring. Die wou zich effe belangrijker voelen dan de ref precies. Een beetje later doet hunne rosse hetzelfde maar dan met een layup en de Scheppers maken dan nog een fout ook. Toen had ik er genoeg van. Ik laat mij niet belachelijk maken he. Ik heb ne marché gefloten, hehe. Ge had zijn gezicht moeten zien! Dat lijkt me toch een duidelijk signaal van ‘jongens, niet beginnen vliegen he, ik ben hier de baas’. Maar die flippo’s hebben dat niet door ze. Op het einde van het derde kwart gaat die lange nog eens recht naar de ring. Dat wordt natuurlijk niet geapprecieerd door de tegenstander en er klopt drie man tegelijk op zijn nek. Op dat moment was het aan mij om de wedstrijd over te nemen. Ze moeten weten wie de baas is op het plein. Dus ik doe wat elke ref zou doen, toch? Ik fluit een fout tegen die lange. Je zou verwachten dat die eindelijk wat respect voor de wedstrijdleiding voelt opborrelen en braafjes op de bank gaat zitten. Nee hoor, die gast wordt kwaad! Dan moet ik mijn volgende wapen bovenhalen. Hopla, technische fout! Tegen alle verwachtingen in wordt die gast nog kwader. Hopla, technische fout nummer 2! Bye bye lange, ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye! En toen begon die kleine rosse ook nog: ge kent er niks van ref! Ik twijfelde geen seconde: nog een technique! Daarna begon hij dingen te roepen die nog niet voor jouw oortjes bestemd zijn dus ik ga ze je besparen. Maar je kan het al raden: ook de rosse kreeg zijn tweede: ga maar naar huis ne chocomelk drinken maat! Die bleef zagen, dus ik mocht zelfs de bank nog een technische geven. Dat waren er al… euh… 4? Nee, wacht… 5 in totaal. Nu stopten ze toch, ze hadden eindelijk door wie de baas is. En dan moesten ze hun 2 invaliden van de bank halen: een had juist een kramp in zijn kuit en de andere had juist een hernia achter de rug (of in de rug, hihi). Dat beloofde niks dan pret in het vierde kwart. Ik dacht dat ik de match nu wel had beslist met mijn meesterlijke actie. Nu moesten de scheppertjes het gewoon afmaken. Dat ging toch niet zo vlot als ik had gehoopt. Ze pakten enkel nog afstandshots, en die van Hoje konden zelfs af en toe nog een goal maken. Eerst die limburger die elke keer riep toen hij scoorde (achteraf spijt van dat ik hem ook geen technische heb aangesmeerd), dan die kalende West-Vlaming en zelfs die rugpatiënt wist te scoren. En de kuitpatiënt ging weer liggen met krampen om tijd te rekken. Da’s hier geen voetbalmatch he. Die mannen hebben nog een aantal minuten met z’n 4 moeten spelen. Maar zelfs dan konden de bezoekers mijn geniale voorzet niet binnenkoppen. Het leek zelfs of ze het niet eens waren met mijn strategie. Wat een losers zeg. Uiteindelijk maken die van Hoje het nog af van op de vrijworplijn en ze winnen met 60-56. Echt degoutant. Ik ben dan maar direct naar huis gereden. Tot overmaat van ramp bleek mijn vrouw nog wakker te zijn en moest ik nog mee naar de Voice kijken. Wacht maar, volgende week vind ik wel een ander ploegske om te treiteren, hahahahahaaaaa!!!!
댓글