Na ons tactische verlies in de beker, mochten we na al die jaren ook eens aantreden in de schaal. Een beker hebben we immers al (zij het een kampioenenbeker…), een schaal ontbreekt nog op ons rijk gevulde palmares. Al dan niet om happekes in rond te dragen.
Pieter-Jan had ons eerder al bericht over zijn coronabesmetting, die mocht dus niet meedoen. En enkele uren voor de match moest ook Dirk buigen voor het killervirus na een risicocontact: volledig onterecht (bleek achteraf) moest ook hij naar Belgium’s got talent kijken. En Maarten was op weekend, zonder de docs in te vullen (strafpuntje voor Maarten). Gelukkig konden 6 spelers, de coach, de voorzitter en de délégé/scorebordpuntenzetter de verplaatsing naar de Winketkaai wel maken. Ze hadden op dat moment nog geen idee welk mirakel ze die avond zouden mogen aanschouwen…
Na de volle 20 minuten opwarming waren de spelers (3 West-Vlamingen en 3 Antwerpenaren) klaar voor de strijd. Zoals stilaan een gewoonte begint te worden, begon Bart op de bank. Dit zal vermoedelijk zo blijven zolang Merlinde de kleindochter van Stijn blijft blokkeren op Facebook. Met een flitsende start, en scores van Davy, Bart en Jerre, eindigde het eerste kwart op 17-12. In het tweede kwart begonnen ook Leendert en Stijn mee te scoren, en legde Bert hun center aan banden. Doordat Jerre lustig binnenleggers begon te missen, konden de Noord-Antwerpenaren aanklampen en zelfs een puntje voorsprong nemen. Plots gebeurde er iets dat niemand had kunnen voorspellen. Een troep van tien woeste en uitgehongerde sabeltandtijgers stormde de zaal binnen. Het schuim stond op hun bek. Er stond bliksem in hun ogen. Hun magen knorden oorverdovend luid. De hongerige beesten snoven gezamenlijk, op zoek naar het lekkerste hapje. Ze hadden hun aas gevonden. Hun ogen draaiden zich tegelijkertijd richting Eddy. Dreigend stapten ze dichterbij. De West-Vlamingen liepen snel weg, gillend om hun moeder. De coach en de délégé vluchtten naar de cafetaria. Davy en Jerre zetten zich loyaal voor hun voorzitter, maar ze wisten dat ze geen schijn van kans maakten. Plots scheurde Stijn eigenhandig zijn basketbaltruitje open, en ontblootte hierbij een spannend onderhemdje met daarop de letters SS. Het onderzoek loopt nog, maar we gaan er voorlopig vanuit dat dit staat voor Super Stijn (of misschien Speler Stijn, om verwarring met Coach Stijn te vermijden). Misschien een ongelukkige combinatie, maar zijn initialen zijn misschien nog ongelukkiger. Superstijn aarzelde geen moment en stoof op de tijgers af. Wat volgde was een heldhaftig gevecht: 1 man tegen 10 monsters. Superstijn werd meermaals gebeten, gekrabt en verscheurd, maar hield hier wonderwel geen enkel schrammetje aan over. Nadat 9 tijgers gedood waren, slaagde de laatste erin om Superstijn onder zijn oog te krabben. De superheld viel neer op de grond. Iedereen hield gespannen zijn adem in, de tijger opende zijn gigantische muil, klaar voor de fatale beet, maar Superstijn sprong recht en doodde de tijger via een driedubbele achterwaartse ippon. Onder luid applaus verliet Superstijn de zaal om in de kleedkamer zijn lens te gaan goed steken. Naar analogie met de achillespees, spreken de eerste wetenschappers al over de suboftalmische regio van Mennes, maar dat is weer een ander verhaal. Terug naar de match. Aangevuurd door deze heldendaad eindigde Hoje de eerste helft met een eindspurt: ruststand 32-24.
De refs van tegenwoordig zwelgen hun verdiende geld niet meer op tijdens de rust maar zetten dit op een spaarboekje, en minder dan 10 minuten later begonnen we dus aan de tweede helft. Jerre begon daarin terug meer te scoren en ook Bart shotte binnen met zijn ogen dicht. En ook Stijn hoefde zijn superheldenstatus nu niet meer te verbergen en deed met 12 punten meer dan zijn duit in het zakje. Een echt slotoffensief van Stabroek kwam er niet en het werd een comfortabele 73-53 overwinning voor Hoje. Dankzij een zeldzame dwaling van Eddy die een vrijworp van Bart opschreef als een driepunter, werd Bart onterecht medetopscorer samen met Jerre (hehe de macht van de schrijver van het verslag). Ook een pluim voor de refs (de goeie fluiten blijkbaar in de schaal) die zeer consequent aan beide kanten lieten begaan. Zeer edelmoedig douchte Superstijn zich samen met de gewone mensen. We hadden natuurlijk 1001 vragen, maar hij wilde niks kwijt over wat er juist gebeurd was tijdens de wedstrijd, het enige dat hij zei was: “Dju ik heb morgen een familiefeest en nu moet ik weer zeggen dat dat op den basket gebeurd is”. Wees gerust Stijn, je geheim is veilig bij ons.
Commentaires