Zaterdagmorgen 6u. Ten huize Peeters loopt de wekker af en springt Eddy gezwind in zijn konijnenpantoffeltjes. Vandaag is de grote dag! Met blinkende oogjes somt hij nog eens alle titels op die hij vandaag mag dragen: voorzitter, zaalwachter, tafelklokbedienner, opkuiser, waterdrager (ah nee, corona…), supporter en ere-lid van Hojé 30+. Geen tijd te verliezen! Hij grist het lunchpakket dat zijn vrouwtje gisterenavond heeft klaargezet mee en racet richting Leest. Met een oerkreet wordt de gesloten deur van zijn kasteel (=sporthal Kouter) ingebeukt. Nog niemand, hoe kon dat nu? In allerijl worden Marianne en Eddie uit hun bed gebeld om de cafetaria open te komen doen, en worden Luc en Mark opgetrommeld om mee het feest in te zetten. Wanneer deze laatsten om 7u met slaperige oogjes toekomen staat Eddy al op de tafels te dansen met twee halve liters Maes pils (N.A.) in zijn handen, en wordt de polonaise ingezet. Onnodig te zeggen dat de rest van de dag één groot feest werd dat deed denken aan goeie ouwe pré-corona tijden…
Ah ja, tussendoor had Eddy ook een basketmatchke van 30+ als randanimatie voorzien. Die sjarels waren alweer maar met 6 door allerlei flauwe excuses als quarantaine, beurzen, zieke kinderen en dergelijke (in zijne tijd zou het geen waar geweest zijn!). Zelfs coach Stijn had zich afgemeld, het sneeuwvlokje, waardoor Luc zich nog eens mocht uitleven op de bank. Gelukkig was er toch ene echte vent in de ploeg (met pornosnor) die alles wou laten vallen om de rest uit de (adem)nood te helpen. Bedankt Wesley! (of was het toch Wietse?) Toen er ook nog twee grijze dinosaurussen het plein kwamen opgeschuifeld kon het evenement beginnen.
De match zelf interesseerde Eddy niet zoveel, zolang hij maar op de knopjes mocht drukken en af en toe een toeter kon laten afgaan. Er werd wat over en weer gerend (dat ging naar de ene kant al vlugger dan naar de andere) en af en toe riep er ene keihard ‘komaan!’, dus dat zat wel goed. Het ging er precies heel gemoedelijk aan toe want de refs floten amper en er werd veel gepraat op het plein. Stijn was duidelijk bezig een vriend voor het leven te maken, zoveel hadden ze elkaar te vertellen. Mooi, zo zag Eddy het graag. Hij moest wel wat veel op de score-knopjes drukken, daar kreeg hij dorst van. Zijn poging om de match in te korten tot 2 quarters werd jammerlijk genoeg tegen gewerkt door die overijverige spelers, maar niet getreurd, het was al snel rust. Een blik op de score leerde dat zijn ploeg 12 punten voor stond, mooi, tijd om bij te tanken!
Drie kwartier en ettelijke rondjes later kroop Eddy samen met de dinosaurussen terug naar beneden waar een hoop verkleumde spelers hen woest aanstaarden. Hadden ze ook maar mee moeten gaan drinken hé. Er werd nu precies nog sneller gelopen door zijn jongens, en voor zover hij iets van basket kende leken ze de match onder controle te hebben. De bal ging goed rond en iedereen kwam om de beurt tot scoren. Davy knalde weer met zijn ogen dicht binnen, Leendert pakte uit met knappe assists, Jerre werkte inside aan 100% af, Stijn liep naar hartenlust fast-breaks, Bart zorgde voor rebounds (zelfs offensieve!) en lanceerde de aanvallen, Dirk lokte wat fouten uit met inside moves en Wietse liet de boel draaien (maar moest zich wat inhouden want had ’s avonds nog een match, waar hij hetzelfde excuus kon gebruiken). Kortom, een vlotte overwinning tegen een weliswaar niet compleet Phantoms.
‘Dat heb ik weer goed geregeld’, dacht Eddy tevreden toen hij omstreeks 6u zondagmorgen onder zijn K3-dekentje kroop. Moeten we meer doen, zaterdagnamiddag spelen.
コメント