Kampioene!!!

Terwijl uitzinnige vreugdetaferelen zich rondom hem afspeelden en confetti en champagne in het rond vlogen, leunde Eddy tevreden achterover in zijn stoel, sigaar in de mond en glaasje alcoholvrije whiskey in de hand. Dat had hij toch maar mooi voor elkaar gekregen, zijn twee favoriete ploegjes kampioen in hetzelfde seizoen. Hij keek al uit naar de jaarlijkse kampioenenhuldiging op het stadhuis van Mechelen, samen met de mannen van de KV. Misschien kon hij dan Eden Hazard-gewijs zijn DJ-kunsten wel even etaleren op de grote markt, hij zou er Bartje Somers eens over aanspreken.

Even terug in de tijd: na het verlies op Wannabees was het Eddy duidelijk dat het dit seizoen weer zou uitdraaien op een Poulidor scenario voor zijn oudjes, als ze niet gauw een beetje hulp kregen. Omdat zijn geloof in Sinterklaas toch wat afgenomen was (zie matchverslag Wannabees), besloot hij het heft in eigen handen te nemen. Hij legde zijn oor te luisteren bij de mannen van de KV die hem alles konden vertellen over de do’s en (vooral) de dont’s van matchfixing. Eerst kocht hij enkel de Wannabees om, maar omdat zijn 30+ prutsers maar cruciale matchen bleven verliezen, moest hij uiteindelijk toch alle concurrenten voor de titel omkopen. Dat had hem de volledige zwarte kas van Hojé gekost, en Eddy dacht met weemoed terug aan de talrijke bezoekjes aan restaurant Zeezicht die hij andere jaren met dat geld deed. Parbleu, hij had zelfs ergens opgevangen dat het restaurant daardoor nu failliet zou zijn, al leek hem dat toch wat straf. Het moeilijkste aan zijn missie was nog geweest om Bart te overtuigen dat het niet zo’n drama was om toch maar eens kampioen te spelen en over te gaan. Daar was een hele batterij aan psychologische trukjes, liters alcohol en nachtenlange discussies aan te pas gekomen. Nu restte enkel nog de match tegen de Schalkse Dunkers, afgetekend laatste in de reeks. Voor alle zekerheid had Eddy hen toch ook maar omgekocht, je wist maar nooit en het blijft toch een beetje het zwarte beest van 30+.

De Dunkers vervulden van in het begin hun rol met overtuiging en brachten een staaltje passieve defence ten berde waar zelfs James Harden een puntje aan kan zuigen. Om ons nog minder in de weg te leggen hadden ze enkel nog de bal in eigen doel kunnen gooien. Een gefocuste Bart bedankte met de ene driepunter na de andere. En als hij toch eens miste dan nam Bert de rebound en mocht hij nog eens proberen. Zo bleef al snel enkel de spanning om de topschutterstitel voor dit seizoen overeind. Maar ook dat was snel gedaan want Stijn haalde Bart uit zijn concentratie door hem te wisselen en Jerre vond intussen zijn ritme vanop de high post. En zo kroonde Jerre zich tot onze topschutter na een zeer sterk en regelmatig seizoen. Maar ook een pluim voor Bart die deze wedstrijd de sterkste was en als enige alle wedstrijden van dit seizoen speelde. De tweede helft was het nog showtime met lazy driepunters en fade-aways van Sam, een ally-up van Dirk en een (bijna) buzzer beater van Wietse. Vlak na de wedstrijd bevestigde een undercover contact van Wietse het verlies van de Gnoes, en volgde de veldbestorming door onze duizenden meegereisde supporters…

Conclusie: Na twee keer te stranden op een zucht van de titel, halen we hem nu een beetje op het onverwachte binnen. Over een heel seizoen bekeken is het zeker verdiend, want we waren de sterksten in de onderlinge duels tegen de titel concurrenten, al was ons niveau na nieuwjaar niet meer geweldig en lieten we nog een paar steken vallen. Maar eind goed, al goed, en nu kunnen we genieten van een lange break (BBQ!). Gezien de hoeveelheid gekwetsten in de ziekenboeg intussen is dat allicht geen slechte zaak. En na de zomer dan met opgeladen batterijen er terug in vliegen, want volgend seizoen belooft niet makkelijk te worden. Bring it on!