Van in het begin van het seizoen was het plan van Bart en Eddy kristalhelder en duidelijk gecommuniceerd naar iedereen: 1) een eervolle tweede plaats in de competitie behalen om niet te moeten promoveren en 2) voor de 2de keer de Schaal winnen (met Bart die in de finale 10 driepunters binnen gooit en de comeback-cirkel rond maakt). Heel het seizoen lagen we perfect op schema voor beide doelen, tot Maarten vorige match ontplofte, en de bange spookjes uit Boom nog maar eens forfait gaven.
Maar niet getreurd, vandaag konden we een heel grote stap zetten voor doel 2, tegen de ploeg waar we 2 jaar geleden in de finale van wonnen. Voor de gelegenheid waren we met een bijna complete ploeg naar het verre Mol afgezakt, inclusief onze trouwe supportersschare, en met Jerre als toeschouwer-coach. Zelfs Cyrille speelde weer mee, en bewees prompt dat hij de voorbije maanden perfect had kunnen meedoen ondanks het pijntje aan zijn vinger. Ook Maarten kwam net op tijd ter plaatse na een nachtje doordoen op het werk. Jammer genoeg bleek de pijnlijke vinger van Cyrille besmettelijk, want al na enkele minuten moest Maarten naar de kant met ook een verstuikte vinger. Misschien dus toch maar weer thuisblijven volgende week Cyrille.
Vabco Mol had ook een plannetje klaar om revanche op ons te nemen: ze vroegen versterking van hun ploeg uit Xde provinciale. Vooral hun guard bleek een serieuze troefkaart, razendsnel en met een goed afstandshot. Toch waren het hun grote jongens die ons in het begin van de match het meest pijn deden, ze lokten fout na fout uit onder de ring. Vooral Bert was het slachtoffer van de (te) snel fluitende refs. Aan de overkant kregen we wel vrij vlot open shots, maar die wilden (zoals zo vaak in uitmatchen dit seizoen) niet binnen vallen. Omdat we makkelijk open kwamen, zochten we ook niet verder naar oplossingen inside. En we hadden dan ook nog de pech dat Uwe zijn twee loepzuivere driepunters werden afgekeurd voor een extra stapje (op zijn normale niveau in de NBA zou dat nooit worden afgefloten).
Noodgedwongen schakelden we over naar zone, wat voor meer evenwicht in de partij zorgde, ook omdat Davy en Leendert nu af en toe raak troffen. Maar met de rust in zicht plaatste de guard van Mol een tussenspurt (letterlijk) en knalde hen naar een comfortabele voorsprong. Met de moed der wanhoop startten we de 2de helft opnieuw in man-to-man defence, en het lukt ons zowaar om ons terug in de partij te knokken. De grote jongens van Mol leken vermoeid en deden niet veel meer, en bij ons vielen de shots nu wel beter binnen. Maar telkens als we dreigden helemaal terug te komen prikte Mol opnieuw tegen met goed uitgespeelde fast-breaks. Op die manier bleef de kloof in stand en konden ze op het einde de wedstrijd rustig uitspelen. Eindstand 69-58.
Conclusie: Verdiende overwinning van Mol, al heeft het thuisvoordeel een beslissende rol gespeeld. In een neutrale zaal hadden ze hun extra spelers niet bij gehad, en als het bij ons was geweest hadden we zeker beter afgewerkt. Maar het is wat het is en de schaal zal niet voor ons zijn dit jaar. Nu rest enkel nog de titelmatch op Sertec. Niet dat er iemand zit te wachten om te gaan spelen in 1ste, maar forfait geven of moedwillig verliezen doen we niet. Dus gaan we nog 1 keer alles geven, en dan zien we wel wat er gebeurt. Sowieso moeten we achteraf klinken op een al bij al geslaagd seizoen!
Comments