Stabroek - Hojé 30+ 59-65 (beker)

Een verslag schrijven van de wedstrijd Stabroek A-Hojé leek me een zware klus. Tot ik tot het besef kwam dat deze strijd iets weg had van David versus Goliath uit de Hebreeuwse Bijbel. Net als in dit verhaal droop het onoverwinnelijke beest af als menopauzale vrouwen met hirsutisme op een missverkiezing, kansloos en bezweet.

De match begon even miraculeus als ze eindigde. Na de opgooi sprong Uwe, de trouwens onbevooroordeelde schrijver van dit epistel, plots van de bank om de vijf spelers op het veld te vervoegen. Hij stal de bal en dunkte tot drie maal tot over het volledige team Stabroekenaren. Nadien stak hij oneerbiedig de middelvinger op naar het duo dat de arbitrage verzorgde waarna hij als een braaf koorknaapje terug op de bank ging zitten naast Stijn, die verontwaardigd toekeek. “Jij hebt het thuis toch nooit gemakkelijk gehad hé jongen. Het is allemaal oké hoor” fluisterde Stijn in het koorknaapje zijn oor, mijmerend of hij van deze machtspositie misbruik ging maken om grensoverschrijdend gedrag te stellen.

De vijf spelers op het veld trokken zich hier allemaal niets van aan. Dirk legde meteen een mooie haakworp in het netje, net zoals Kareem Abdul-Jabbar hem duizenden malen had voorgedaan. Tijdens zijn jeugd zat Dirk immers verkleefd aan zijn televisiescherm, kijkend naar oude wedstrijden waarin de Lakers de Amerikaanse basketbalcompetitie domineerden.

Davy walste door de verdediging als een getraind danser, gebruik makend van zijn balvaardigheid om tot aan de korf te komen om erna vijf keer te faken en vervolgens de bal lekker via het bordje binenn te leggen. “Gebruik volgende keer is uw linker hand, sukkelaar” voegde Stijn er aan toe waarna Davy Stijn bedankte voor de scherpe analyse en de briljante inzichten.

Maarten speelde wederom als een machine en zorgde door middel van denial defence dat zijn tegenspeler geen enkele bal kreeg. Wanneer het hem uit kwam, gooide hij een paar bommetjes en keek hij naar publiek, waar de blondines het warm kregen bij de gedachten van fellatio met deze topatleet. “Zorg voor je follow through hé Maarten!” voegde Stijn er aan toe waarna ook Maarten Stijn bedankte voor de scherpe analyse en de briljante inzichten.

De kapitein sprak niet met woorden, maar daden. Deze triple double koning deed het immers allemaal. Shots binnen kegelen langs alle kanten, rebounds pakken tegen mindervalide Stabroekenaren en assists uitdelen aan de scheidsrechters! “Daar valt niets over te zeggen, Bart” voegde Stijn er aan toe. De rest van de ploeg beaamde dit en deed nog zeven weesgegroetjes.

In de tweede helft kwam Jeroen tot leven. Met enkele racistische moppen bracht hij de tegenstander aan het lachen waarna het pad naar de korf wagenwijd open lag. Hij maakte hier dan ook gretig gebruik van en dunkte de bal door zijn benen om schaamte te brengen bij de thuisploeg. “En al jullie deelgemeenten zijn ook minderwaardig!” riep hij door de zaal. Eddy zat aan de tafel zijn derde Duvel soldaat te maken en voegde “Hombeek is ’t stad en de rest is parking!” eraan toe. “Leest mag er ook wel zijn!” volgde twee minuutjes later, terwijl de schuimkraag van zijn Duvel één was geworden met zijn bovenlip.

PJ startte op de bank en verkondigde: “Vandaag shot ik enkel fadeaways begot!”. Zijn woorden werden werkelijkheid, na zijn vierde score hield zelfs Stijn zich niet in. “Dat kon zelfs Kobe niet beter, toch erg van dat helikopterongeluk hé…” wierp Stijn de groep in, het feest ging verder.

De laatste vijf minuten waren overbodig, een beklijvende verdediging in combinatie met een onberispelijke uitvoering van Stijns setplays bleek de dooddoener voor de Stabroekenaren die al hun bezittingen en vrouwen aanboden aan de arbitrage in een wanhoopspoging om zo de match toch naar zich toe te kunnen trekken.

Cedric trok zich hier echter niets van aan en besloot om de doodsteek toe te dienen. Een half-court buzzer beater werd het gevolg. “Prachtige follow through, wat een kanon!” riep Stijn door de zaal. “Kanon, dat is toevallig ook mijn bijnaam in de Mechelse BDSM-scene!” voegde Cedric hier aan toe. “Het aantal onderdanige huismoeders dat ten onder gaat aan dit kanon kan ik ondertussen niet meer op één hand tellen”, pochte hij. Wat een kerel, die Cedric.

Het duo blinde mollen had nog niet afgefloten, of Eddy komt naar de bank toe gelopen. “Heeft er iemand een WC-rol?” waren de woorden dat uit Eddy's ethyladem getoverd kwamen. “Ik moet dringend een nummertje twee leggen, maar de toiletten zijn hier vies. Ik ga gewoon op de parking tussen de auto's gaan”, verklaarde hij.

Een pientere Stijn antwoordde “Ge kunt toch gewoon toiletpapier gaan pakken in't WC en dan buiten gaan kakken?” waarop Eddy glunderde. “Wat een scherpe analyse, wat een inzicht. Ik ben blij dat jij aan het roer van deze spelersgroep staat, Stijn.”

Eind goed, al goed. Op de parking werd een fameuze wafelenbak georganiseerd. “Voor mij ene met slagroom”, riep een door de knieën gebogen Eddy van tussen een Opel Corsa en een Mercedes Vito terwijl hij met één hand een Duvel oblitereerde. Tripel hop.

Uwe verslagschrijver