Een vrijdag met basket is toch anders dan een zonder.
Missen jullie het ook zo, die “normale” vrijdagen? Ze beginnen meestal in de namiddag. Een poging tot te weten komen wie er allemaal komt die avond mondt al snel uit in een hoop flauwe zever op WhatsApp, om dan pas een half uur voor de wedstrijd te weten we pas wie er allemaal komt. En dan de carpool vanuit Boortmeerbeek geregeld krijgen. Weer heel wat heen-en-weer geWhatsApp. Niet te laat stoppen met werken. Thuis snel eten en de kinderen en de sportzak klaarmaken, om toch maar op tijd klaar te zijn. Op de vraag “Ga je laat thuis zijn?” is het antwoord meestal hetzelfde: “Gewoon nog eentje drinken na de match, maar ja den Bart rijdt dus hij beslist he”. Gemakkelijk excuus, ik weet het, maar ik ben zeker dat hij hetzelfde zegt tegen zijn vrouw. Dan te voet naar den Bart, om daar nog 5 minuten te wachten tot die zijn patatjes op heeft, vervolgens nog 5 minuten wachten tot de Sam er is, en dan Stijn gaan oppikken die ons al een kwartier staat te vervloeken in de kou. Gespreksonderwerpen in de auto zijn steevast de Jupiler pro league, de match van vorige week en de tactiek voor de match van vandaag. En de rit eindigt met de traditionele zoektocht naar een parkeerplaats aan de Winketkaai. In de cafetaria rustig Eddy, Luc en Marc een hand geven (een ritueel dat pre-corona gebruikt werd om elkaar te begroeten), Eddy die ons vraagt of we eigenlijk wel weten hoe laat we beginnen en dan nog even wachten tot de truitjes arriveren. Op naar de kleedkamer, een kwartier voor de wedstrijd al met 4 spelers. In tenue naar het veld, de tegenstander die al voltallig aan het opwarmen is en zich afvragen of ze wel in de juiste sporthal zijn. Vijf minuten voor de match al met z’n vieren aan het opwarmen, tegen het drieminutenfluitsignaal van de ref met zes en tegen het begin van de match op een of andere manier toch met 7 of 8 man. Tijdens de match de ene driepunter na de andere (indien succesvol dikwijls gevolgd door een door merg en been gaande “Komaan!!”), Luc en Marc die zich afvragen waarom ze nu weer zijn meegekomen, hier en daar wat gezaag op mekaar en op de refs (die vermoedelijk snel zullen gevaccineerd worden wegens risicoleeftijd) en de time-outs waarbij de tactiek van de coach professioneel genegeerd wordt door de spelers. Na de match in de cafetaria herinneren Eddy, Marc en Luc zich plots weer waarom ze gekomen zijn, wordt er nog druk nagepraat over de wedstrijd, KV Mechelen en de NBA, en wordt dat ene pintje uiteindelijk drie pintjes, 2 ice teas en ettelijke zakjes chips. De rest van de avond wordt vakkundig volgezeverd door Pieter-Jan of door de hele ploeg als PJ er niet is. In de auto naar huis nogmaals de match bespreken. Tegen 2u thuis en een paar uur later wakker gemaakt worden door de kindjes. Heerlijk toch…
Ter vergelijking, een corona-vrijdag: werken, eten, kindjes in bed leggen, the voice senior kijken, op tijd gaan slapen.
Ik kies toch voor optie 1. Het zal nog niet voor direct zijn, maar ik hoop dat we binnen een tijd terug “the good old Fridays” mogen beleven. Hou jullie goed, gasten!